donderdag 17 november 2011

Werelddag voor het te vroeg geboren kind

Ik schreef vorig jaar ook al een berichtje rond deze dag. Vorig jaar deed het me vooral nadenken over de bevalling van mijn zoontje en hoe emotioneel de periode erna was. Mauritz is geboren op 28weken en heeft vrij lange periode op de neonato doorgebracht. Hij is intussen twee jaar en gaat na kerst naar de kleuterklas. Hij heeft eigenlijk na dat eerste toch wel lastige jaar geen problemen meer ondervonden van zijn vroeggeboorte. Hij is uitgegroeid tot een levendige, lieve peuter die klaar is om te zien wat de wereld voor hem in petto heeft. 

Dit jaar, ben ik terug zwanger, en lig ik ondertussen bijna 3weken in het UZ in Gent, omdat ik terug binnen ben gekomen met vroegtijdige contracties. Ik was nog maar net 24weken zwanger. Ik nader nu de 27 weken en alles is vrij rustig in mijn buik. Gelukkig. Ik hoop dat ik de kaap van 32weken kan halen. Daarna is het grootste gevaar voor het baby'tje een beetje geweken. Het is hier dus terug een vrij emotionele periode. Ik mis mijn zoontje en mijn man enorm, maar ik weet dat ik hier in het UZ nog even zal moeten verblijven en dat ik er alles moet aan doen omdat kleine beebje nog even in mijn buik te houden. 

Ik dacht dat er dit jaar niet veel te doen was rond deze problematiek, omdat de site van het VVOC, vereniging van couveusekinderen, nog niet veel veranderd was. Maar ik zie net dat ze hun site hebben aangepast. Ik las ook bij Missy N. dat ze dit jaar een boekje uitgeven voor de broertjes en zusjes van een te vroeg geboren kind, wat fantastisch is, want ik geloof dat dit voor hen ook een heel ingrijpende gebeurtenis is.
 Mijn zoontje begrijpt niet echt waarom zijn mama al drie weken niet meer mee naar huis mag. We hebben het hem zo goed mogelijk proberen uitleggen, maar voor hem is dit veel te abstract. Mama moet in het ziekenhuis blijven omdat broertje in haar buik zou blijven zitten. Voor een kind van twee is dit niet echt logisch. 

Het enige wat ik graag nog zou aankaarten is, en waar ik in mijn hoofd mee zit, ( ik kan het ook nog niet echt verwoorden) is dat het niet gemakkelijk is als je met platte rust ligt in het ziekenhuis. Je wordt wel goed ingelicht rond het medische van de zaak , maar je weet niet echt waar je aan toe bent als mama. Zeker niet als dit je eerste kindje is. De geboorte van je kind wordt in de media en door andere mensen soms heel rooskleurig voor gesteld, maar als je dan plots in het ziekenhuis belandt, dan hangt er een beetje een donkere wolk boven je hoofd. Ik had graag wel iemand gehad die me ergens een beetje kon vertellen wat 'als mama van een te vroeg geboren kindje' je gaat meemaken. Gewoon iemand waar je kan aan vertellen dat je ongerust bent! Gewoon iemand die er even voor je is en niets te maken heeft met dokters en vroedvrouwen. Ik denk dat ik daar later misschien wel iets mee ga doen. Maar vanuit mijn ziekenhuisbed kan ik nu niet veel doen. 

Verder wil ik ook alle mensen bedanken die er voor me zijn, dat wil zeggen, elke vroedvrouw die me ooit hier (deze keer en de vorige keer) al geholpen heeft en voor hun aangename babbeltjes, die telkens toch een beetje mijn dag breken. De dokters die er alles aan doen om dit beebje in mijn buik te houden, de dokters, vroedvrouwen en verplegers die bij Mauritz instonden voor zijn zorg. 
Maar vooral mijn allerliefste man en zoon en alle familie, vrienden en (ex-)collega's die mijn dagen hier in het UZ pakken aangenamer maken. Jullie hebben één voor één allemaal een plaatsje in mijn hart!

Om af te sluiten toch nog enkele fotootjes...


Mauritz twee dagen oud..

Mauritz deze zomer, 2j 2m

5 opmerkingen:

  1. Ik ken in mijn directe omgeving 4 kindjes die bij de geboorte onder de kilo zaten wegens veel te vroeg, en je moet ze nu zien, kanjers hoor en ze weten allemaal heel sterk wat ze willen ;0).Zelf heb ik 3 maand platgelegen bij het eerste ( en inderdaad met veel vragen en angsten)en bij het tweede ook ( dan weet je het al een beetje maar inderdaad dan is het gemis groter van je gezin, en de ouste begreep er niets van, ik was even zijn mama niet meer, maar Oma en dat is soms ook pijnlijk en toch verstaanbaar). Bij mij heeft het platliggen gelukkig wel geholpen.
    Maar ik begrijp je onmacht en wens je veel geduld en heel veel begrip vanuit je omgeving!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik wil je heel veel goede moed toewensen. Ik heb bij ons tweede kindje ook een aantal weken plat gelegen en het is inderdaad "kei-hard". Elke dag die monitors, elke dag hopen dat je "vandaag" nog niet gaat bevallen. Ik heb destijds een dagboek bijgehouden en telkens ik dat vastneem krijg ik nog steeds tranen in de ogen, hoewel het ondertussen al 6 jaar geleden is.
    Ons meisje werd uiteindelijk toch op 38 weken geboren. Ik hoop voor jullie dat jullie het ook gaan halen en nadien super als gezin gaan kunnen genieten.
    Ons jongste zoontje (3de) wordt nu ondertussen ook 2 en bij hem heb ik niet moeten platliggen (wel uit mezelf heeeeeel veel gerust. Uiteindelijk is hij op 36.5 weken geboren.
    Ik hoop dat ik je hiermee een beetje moed heb kunnen geven.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. ik herken me zo helemaal in je verhaal die je hierboven doet; het gemis van de kindjes die er al zijn, de zorgen om het kindje dat nog moet komen, het gevoel van niet echt meer mama te zijn van de kindjes die achterblijven en nog geen mama te kunnen zijn voor het kindje-in-de-buik ... .
    Ik vond het een héél emotionele periode. En inderdaad, het zou aangenaam geweest zijn om in die periode iemand gehad te hebben, een 'buitenstaander' (geen familie, geen medici, geen vriend), om te 'luchten' en zorgen en grieven te kunnen brengen.
    Ik word nog vaak emotioneel als ik aan die periode terugdenk of als ik anderen hierover hoor vertellen.
    Ik wens je heel veel sterkte!
    anneleen

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Och, wat moet het een lastige en emotionele periode zijn voor jou nu. Ik ga heel hard duimen dat de tweede pruts wat langer in je buik blijft zitten dan je oudste zoontje en wens je heel veel sterkte! Ik zou willen kunnen zeggen "het komt allemaal wel goed", maar weet uit ervaring dat de gezondste manier om er mee om te gaan "dag per dag" is. Veel moed! Hopelijk kan je je daar toch wat bezig houden, zodat de dagen niet te lang duren.
    Veel groetjes!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik dacht al veel aan je! Binnenkort spring ik eens binnen. Probeer ondanks alles nog wat te genieten van dat leven in je buik. En k ben er zeker van dat dat wondertje even sterk is als mauritz!

    BeantwoordenVerwijderen