Maar het meest lastige is dat ik me soms schuldig voel als ik plezier maak, ik voel me schuldig omdat mijn klein ventje daar helemaal alleen in het ziekenhuis ligt, zo zonder mama of papa bij hem. Ik besef ten volle dat ik niet meer kan langsgaan, het is echt emotioneel slopend om meer dan twee maal per dag daar te zijn. Maar toch kan ik het niet laten om me schuldig te voelen.
Hier thuis is alles klaar moest hij naar huis mogen komen, zijn bedje is zelfs al opgemaakt, maxicosi staat klaar met daarnaast een zakje met kleren die hij kan aandoen om te vertrekken... Het is voor mij niet echt normaal dat deze dingen al klaar liggen, anders zou ik zo gauw op het laatste moment iets meegrabbelen, maar nu is het één van de enige dingen die ik kan doen voor hem.
Ik hoop dat hij toch over een tweetal weekjes mag naar huis komen. De eerste dagen laat ik hem niet los, wil ik hem niet delen. De eerste dagen wil ik gewoon samen met de papa van hem genieten. Wij drietjes zoals het al twee maanden had moeten zijn.
Tot gauw
Anaïs
Ik kom natuurlijk een jaartje te laat, maar ik wil toch even zeggen, dat ik het bewonder dat je deze zware tijd uiteindelijk goed bent doorgekomen!
BeantwoordenVerwijderenIk moest m'n kleintje maar een week achter laten en ik vond dit al onleefbaar! Laat staan twee maanden!
Gelukkig zien jullie er nu op al je foto's heel gelukkig uit! En kunnen jullie nu zorgeloos genieten!