Ik heb een aantal weken geleden het leven geschonken aan een kleine dappere jongen, Mauritz. Hij is in één woord te beschrijven: fantastisch! Zijn geboorte was wel een beetje een schok. 't Is nogal "nen rappen" zoals ze het bij ons zeggen. Hij is twaalf weken te vroeg geboren. Op een paar griepjes na, heb ik een zorgeloze zwangerschap gekend, tot over een aantal weken. Had al de hele dag last van "harde buiken", ik vroeg me af of dit wel allemaal normaal was op 28weken zwangerschap. Blijkbaar niet dus! Eerst langsgegaan bij de huisarts, die plots helemaal bleek werd. Even later zat ik in de spoedopname van het ziekenhuis van Deinze, nog steeds niet bewust van het feit dat ik contracties had... Dat besef kwam plots wel hard aan als ik nog geen kwartier later al de ziekenwagen werd ingereden op een brancard richting Uz Gent...
Na een weekje bang en vooral platliggend afwachten en volledig opgepept zijn van alle medicatie ( "Ik mag dus ni meer lachen als mijn oma zegt dat ze last heeft van een vapeurke, want het is idd niet bepaald aangenaam")heeft mijn kleine spruit de uitgang gevonden. Een hele intense gebeurtenis. Wel frapant is dat op voorhand nooit verteld wordt dat bevallen echt pijnlijk is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten